Θυμάμαι, ως φοιτητής, διάβαζα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής άρθρα του κ. Πρετεντέρη και θαύμαζα τον τρόπο γραφής του, τη λογική και τις γνώσεις του. Θα μου πείτε όλοι κάναμε μαλακίες στα νιάτα μας κι ίσως έτσι με συγχωρήσετε και διαβάσετε και τη συνέχεια. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπιζα πολλούς αρθρογράφους, μάλιστα πιθανότατα θα μπορούσα ν' ανακαλύψω και φυλαγμένα άρθρα τους, σε κάποιο απ' τα ντοσιέ μου. Πολλά χρόνια μετά, χρόνια αποχής από πολιτικές αναγνώσεις, εφοδιασμένος με νέες γνώσεις, «αναβαθμισμένη» αντίληψη και μια κάποια προσωπική ματιά, ξαναδιαβάζω τους ίδιους ανθρώπους και φαντάζουν τόσο φτηνοί και ρηχοί, τόσο ξε-πουλημένοι ή αδαείς, τόσο πονηροί ή ανόητοι. Στην αρχή, απογοητεύτηκα το παραδέχομαι. Όχι απ' τον αλλοτινό εαυτό μου, παρά από τη συνειδητοποίηση ότι τόσοι άνθρωποι στερούνται της ικανότητας ή της πρόθεσης να συντάξουν ένα άρθρο νοηματικά συνεπές, λογικά στοιχειοθετημένο και όχι βασισμένο σε εντυπώσεις και ετικέτες. Και φαντάζομαι η εφημερίδες του χαρτζηλικώνουν δεόντως, αυτούς τους φτωχούς του πνεύματος που (αυτο)παρουσιάζονται για ειδήμονες. Τέλος πάντως, άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς... Χρέος έχουμε πια, από μια ηλικία και πέρα, ν' αποκτάμε δική μας αντίληψη των πραγμάτων και άποψη. Το κακό είναι - για κάποιους ίσως από εμάς - ότι αυτό δεν ήρθε σαν αποτέλεσμα δικής μας εσωτερικής ωρίμανσης, παρά σαν επιτακτική ανάγκη, μετά την κατάρρευση εκείνων στους οποίους στηριζόμασταν και σεβόμασταν, μετά το συντριπτικό τους εμβαπτισμό στη σαπίλα, το βόλεμα και την ευκολία της ανοησίας. Αμήν! |
| Ο Πράσινος Τύπος |
«Την κόπρο του Αυγείου, του μυθικού βασιλιά της Ήλιδος, καθάρισε ο Ηρακλής, ένας ημίθεος. Την κόπρο της σύγχρονης Ελλάδας, το τεράστιο χρέος [...] θα μπορέσει να την καθαρίσει ένας θνητός;».
Εδώ επιτελείται ευθεία σύγκριση και αναλογία αυτού του ίδιου του Ηρακλέως με τον αγαπητό μας πρωθυπουργό... Γεώργιο Παπανδρέου Junior! ΕΛΕΟΣ!! Άλλες αναλογίες είναι για δημόσια κουβέντα και σοβαρή συζήτηση και άλλες για τα παραμύθια που λέμε στα εγγονάκια μας, όταν μελετούν για το σχολείο. Τα σχόλια δικά σας, ως προς την αντικειμενικότητα του κ. Θ.Π.Λιανού!
Να παρατηρήσω τώρα τα εξής:
α) Να ταυτίζεται μία ολόκληρη κυβέρνηση, δημοκρατικά εκλεγμένη ως αντιπρόσωπος ενός ολόκληρου λαού, μ’ ένα και μόνο ένα πρόσωπο: αυτό του πρωθυπουργού, είναι κάτι που συνηθίζεται πολύ και από πολλούς. Φυσικά, η τακτική ετούτη παραπέμπει περισσότερο σε προσωπολατρικά και μοναρχολατρικά πρότυπα, παρά σε δημοκρατική αντίληψη της λειτουργίας των Θεσμών. Απ’ τη φωτογραφία του άρθρου διαπιστώνουμε ότι ο γράφων έχει μια άλφα ηλικία. Θα περιμέναμε στην ηλικία αυτή, να μην περιμένει πια κανείς ένα... μπαμπά για να θαυμάσει, να λατρέψει ή να περιμένει να τον σώσει. Αλλά ποιος είμαι εγώ, φυσικά, που θα κρίνει πότε είναι το σωστό να πήξει το μυαλό του άλλου. Ζητώ συγνώμη!
β) Όπως είπαμε, λοιπόν, δεν είναι θεμιτό να ταυτίζουμε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον πρόεδρό της. Συνεπώς, αν κάποιος καλείται να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου, τότε αυτός δε μπορεί παρά να είναι ολόκληρη η κυβέρνηση.
Επειδή, όμως, για την κόπρο της Ελλάδος είναι υπεύθυνο στο μεγαλύτερο ποσοστό - φυσικά λόγω μεγαλύτερης θητείας, όχι λόγω μεγαλύτερης φαυλότητας – το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, τότε γίνεται κατανοητό ότι η κυβέρνηση καλείται να καθαρίσει την ίδια της την κόπρο. Φυσικά, όταν πρέπει να βουτήξεις μέσα στο βόθρο με τα σκατά σου και αντιληφθείς να επιπλέουν και μερικές κουράδες ξένες, μικρό το κακό.
Το συμπέρασμα: η αναλογία καταρρέει άρδην και όχι απλά στα σημεία. Η κόπρος του Αυγείου και η κόπρος του Ηρακλέως αποτελούσαν δύο ξεχωριστές οντότητες. Οι σημερινοί κόπροι όμως ταυτίζονται. Ή, υπό άλλη οπτική, ταυτίζονται οι δύο κώλοι: του καθαρτή και του μιαντή. Με απλά λόγια: το ΠΑΣΟΚ απλά καθαρίζει τα δικά του σκατά! Τώρα αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί άθλος, άξιος επαίνων, καθείς και τα συμπεράσματά του.
«Ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Γ. Παπανδρέου επέλεξε τον δρόμο του έντιμου πολιτικού και όχι του αναξιόχρεου και πονηρού πολιτικάντη που θα κοροϊδέψει τους κουτόφραγκους».
Φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να κοροϊδέψει ποτέ, ο αγαπητός πρωθυπουργός μας, τους... συμπατριώτες του. Θέλω να πω: όταν ένας άνθρωπος - χρόνια και καλά στα πολιτικά μας δρώμενα - μιλά την αγγλική απταίστως, αλλά καταβάλει τεράστια προσπάθεια να ολοκληρώσει μία αξιοπρεπώς συντεταγμένη πρόταση στην ελληνική γλώσσα, προδίδει αμέσως-αμέσως την... καταγωγή του.
Όχι ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν επέλεξε τον δρόμο εκείνο που θα τον ανάγκαζε να κοροϊδέψει τους κουτόφραγκους. Το ερώτημα όμως διασκευασμένο παραμένει επιτακτικό: ως προς τους κουτο-ρωμιούς, ποιος είναι ο δρόμος που επέλεξε;
Θα συμφωνήσω, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός μας μόνο αναξιόχρεος δεν είναι. Απ’ τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της χώρας μας, το χρέος εκτοξεύτηκε στο 150% του ΑΕΠ. Φαίνεται αναγνώρισαν σε αυτόν κάποια ποιότητα οι δανειστές μας. Μπράβο Γιωργάκη! Άξιος, άξιος!!
«Η Ελλάδα πρέπει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που εκουσίως ανέλαβε».
Ορίστε; Ποιος ανέλαβε «εκουσίως» και τι; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κατέβαιναν και κατεβαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες, μέρες επί ημερών, όλοι αυτοί φαίνονταν για Έλληνες που ανέλαβαν εκουσίως οτιδήποτε; Και μην αρχίσουμε τα παραμύθια περί δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ας επιτευχθούν πρώτα τα τελευταία και μετά ξαναμιλάμε. Μεγάλη συζήτηση το τελευταίο. Γράφω μερικά, σε άλλο μου blog, για το εκλογικό σύστημα (Πολιτική χωρίς Πολίτες).
«Ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση βρίσκονται σε ένα δύσκολο σημείο της πορείας τους. Η λαϊκή δυσαρέσκεια αυξάνεται και ο κ. Παπανδρέου χρειάζεται κάποιον αντιπερισπασμό πέραν του ανασχηματισμού».
«Αντιπερισπασμό»; Διαβάζω καλά τη λέξη: «Αντιπερισπασμός»;;;!!! Αν ο αρθρογράφος διακατεχόταν από μια ύστατη ρανίδα ευθιξίας και αξιοπρέπειας θα έπρεπε να ζητήσει δημόσια συγνώμη από ετούτη το σιχαμερό – στα όρια του εμετικού – ολίσθημα. Αλλά το πιθανότερο να εννοεί την κάθε του λέξη, καθώς το ποιόν του διαχέεται διαγεύστερο του διαυγούς σε όλη την έκταση του άρθρου, το οποίο δεν είναι παρά μια κατάπτυστη διαφήμιση του πρωθυπουργού.
Και εξηγούμαι αμέσως. Ένας αντιπερισπασμός δεν είναι στόχος αλλά μέσο / εργαλείο του δρώντος, ώστε να επιτύχει το βασικό και πραγματικό του στόχο. Εξ’ ορισμού, ο αντιπερισπασμός δεν είναι μια θετική έννοια, καθότι κανείς επιθυμεί να περισπάσει την προσοχή του άλλου συνήθως για πονηρούς ή καταστροφικούς λόγους. Επιπλεόν, υπό αυτή την έννοια, ο αντιπερισπασμός υποννοεί την ύπαρξη ενός αντιπάλου, ενός υποκειμένου το οποίο στέκεται αντικείμενο προς τις επιδιώξεις μου.
Από τα προηγούμενα, καταδεικνύονται με τρόπο ισχυρό και αναμφισβήτητο οι βαθύτερες αντιλήψεις του αρθρογράφου:
α) Θεωρεί ότι κάποιες κινήσεις του κυβερνώντος κόμματος γίνονται για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου σε άλλα ζητήματα, από εκείνα που δρομολογούνται πραγματικά. Συνεπώς, ο αποπροσανατολισμός των πολιτών θεωρείται θεμιτός, αν όχι κι επιθυμητός! Μια δεύτερη σκέψη επίσης: ο αρθρογράφος αυτο-αναιρείται (κατ’ εμέ αυτο-επιβεβαιώνεται) όταν λίγες αράδες πριν μας εκθειάζει τον πρωθυπουργό ως «έντιμο πολιτικό».
β) Συνεκδοχικά, συνάγεται ότι ο λαός στέκεται... αντίπαλος των σχεδίων της κυβέρνησης!
γ) Γίνεται απροκάλυπτα αντιληπτό, ότι και αυτός ο ίδιος ο ανασχηματισμός δεν επιδιώκεται με στόχο τη βέλτιστη διαχείρηση του ανθρώπινου δυναμικού της κυβέρνησης ή την άμβλυνση των αδυναμιών του προηγούμενου σχήματος. Παρά γίνεται μόνο και μόνο ως «αντιπερισπασμός», δίχως καμία ουσία, στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Τα πράγματα, βέβαια, ετούτα είναι κάθε άλλο παρά καινοφανή ή πρωτότυπα. Είναι όμως διαφορετικό το ν’ αποδέχεσαι μια προσβλητική πραγματικότητα ως αυτονόητη, διαισθητικά με άλλα λόγια, και άλλο να το διαβάζεις ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα διατυπωμένο, σαν επιστέγασμα ηθικής δράσης. Είναι σαν να σου τρίβει κανείς μια κουράδα στη μούρη και να στ' ονομάζει τουρτοπόλεμο.
Μωρέ, μπράβο πολιτική ποιότητα και ακεραιότητα χαρακτήρα ο κ. Θ.Π.Λιανός! Ευτυχώς, απ’ τη φωτογραφία του άρθρου, δε φαίνεται να έχει και πολλά χρόνια μπροστά του. Άντε να καθαρίζει ο τόπος, λίγο-λίγο!
ΥΓ. Κατανοώ ότι στην παρούσα ανάρτηση έγινα περισσότερο του δέοντος κυνικός. Ζητώ συγνώμη, μα σαν η επιχειρηματολογία ολοκληρώσει το έργο της και η οργή δεν έχει καταλαγιάσει, τότε ο κυνισμός / σαρκασμός είναι η πιο τίμια αντίδραση, ακροβατώντας στο όριο, λίγο πριν γίνει βλασφημία και χάσει τη δίκαιη βάση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου