Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018

Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία. Η Ευφυία πάλι ...

Εγώ, προσωπικά, δεν το κρύβω πως είμαι μαλάκας, αλλά δεν έχω και δείκτη νοημοσύνης 189. Ο Νικόλαος Λυγερός είναι μια ελάχιστη παρηγοριά, γι' ανθρώπους σαν και μένα, καθότι έχω να λέω πως μοιάζουμε κατά το ήμιση. Δυστυχώς, η ευφυΐα δεν είναι από τις δημοκρατικότερες ιδιότητες, σε αντίθεση φυσικά με άλλες, χαμηλότερου επιπέδου, αλλά ισοπληθών διαστάσεων, όπως π.χ. η μαλακία. Είναι ευλογία, φυσικά, για την κοινωνία, τον πολιτισμό και τον τόπο μας, το γεγονός πως υπάρχει, βρε αδερφέ, ένας κοινός παρονομαστής ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε όλοι οι Έλληνες μεταξύ μας, από τις αμοιβάδες μέχρι και τους Πυρηνικούς Φυσικούς! Εδώ, βεβαίως, δεν πρόκειται ν' ασκήσω κριτική στις υψιπετείς συλλήψεις και τις ουρανοσκεπείς κατακτήσεις του Λυγέρειου πνεύματος, καθότι στερούμαι των νοητικών προϋποθέσεων, καθισμένος εδώ στο χαμηλό σκαμνάκι μου. Σε μια παρτίδα σκάκι, θα μ' άφηνε μόνο μου με τα πιονάκια, μέσα σε τρεις κινήσεις, την ώρα που 'κείνος θα 'χε - το λιγότερο - σκαρώσει πέντε βασίλισσες. Ευτυχώς, ωστόσο, υπάρχουν κι άλλα κριτήρια, για να ζυγίσεις την ποιότητα οποιουδήποτε, οσοδήποτε «υψηλού». Κριτήρια της Λαϊκής και του πεζοδρομίου, απλά και προσιτά. Και τούτα έχουν να κάνουν με το ήθος ενός ανθρώπου, ιδιότητα που σε μεγάλο βαθμό είναι καθρέφτης κι αντανάκλαση της ψυχικής του τάξης - ή του χάους. Εκείνο που καθιστά και το πλέον ευφυή τιτάνα, προσβάσιμο στις δυνατότητες της λασπουριάς, είναι η κοινή ανθρωπινότητα της ψυχής του - με την υλιστική έννοια της λέξης. Καμία ευφυΐα δεν έδωσε ποτέ και σε κανέναν άνθρωπο φτερά τόσο μεγάλα κι ισχυρά, ώστε να δραπετεύσει από το φόβο, την απελπισία, τη μοναξιά, την απόγνωση, τη μελαγχολία, την κατάθλιψη, τη δειλία, το σφάλμα, το θάνατο ή - αν το θέλετε - από την ανευθυνότητα, την αλαζονεία, τον εγωισμό, τη μικροψυχία, το σαδισμό, το μαζοχισμό, την ανωμαλία, το ψέμμα, τη διπροσωπία, τη ζήλεια ή τελικά τη μαλακία. Όλα ετούτα απαιτούν απλή, κελαρυστή δροσιά σοφίας, παρά επεξεργαστικές επικότητες Νείλων και Ιμαλαΐων. Από την άποψη ετούτη, ο Νίκος Λυγερός καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει.

Το ξέρω πως γίνομαι πολλά φτυάρια άδικος, αλλά στο κάτω-κάτω δικαιολογούμαι γιατί δεν τα βάζω με κάποιον στο ύψος μου, μα πολύ ψηλότερο και πρέπει κάπως να ισορροπήσω. Ο Λυγερός δεν είναι εύκολο θύμα, όμως ο Πρετεντέρης ή ποιος άλλος είναι στη μόδα σήμερα, καθώς δε βλέπω πλέον τηλεόραση. Προσωπικότητα πολυσχιδής και αμφιλεγόμενη, δυσερμήνευτος φυσιογνωμικά (εν μέρει ανέκφραστος), δεν υπάρχει φαινομενικά τομέας που να μην έχει αγγίξει, ώστε ακόμα και με IQ μερικά σκαλιά πιο κάτω, θα μπορούσε εύκολα να σε «αδειάσει» χοροπηδώντας σα κρι-κρι, από το ένα πεδίο γνώσης στο άλλο, καταλήγοντας να παίζεις διαρκώς στην έδρα του. Σα γουστάρει, σα βρίσκεται δηλαδή στο κέντρο μιας χαριτωμένης παρέας, μπορεί να γίνει άνθρωπος με χιούμορ, παρότι η φυσιογνωμία του είναι μια διαρκής εκφραστική ένσταση. Άλλοτε πάλι, αντιμέτωπος με τη γλυκανάλατη ανεπάρκεια - η οποία δε θυμάται ούτε καν πώς λέγεται η εκπομπή της, τσαλαπατώντας το εύστοχο λογοπαίγνιο του καλεσμένου, με την αγελαδίσια της βραδύτητα - βυθίζεται στη Λυγέρεια νιρβάνα του, ώστε δεν είσαι σίγουρος αν είναι έτοιμος να πει κάτι βαθύ ή θα πιάσει να ροχαλίζει. Απέναντι σε τόση βλακεία, ο Νικολάκης μάλλον βρίσκει το δάσκαλό του και τη φτέρνα του Αχιλλέα : χάνει με διαφορά! Αντί ν' ακουστεί λιτός και δωρικός, ακούγεται αλαφροΐσκιωτος και ψωροφαντασμένος. Εκτός κι αν είναι, πράγματι.

Καταρχάς, το πρόβλημα με το Νίκο Λυγερό δεν είναι ο ίδιος ο Νίκος Λυγερός, αλλά ο πιασάρικος και φτηνός τρόπος με τον οποίο προβάλλεται από τα μέσα, ως ο εξυπνότερος Έλληνας και άλλα ευτράπελα. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο άνθρωπος, με όλες του τις πετριές, έχει να πει πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα από το IQ του. Κι ωστόσο, δεν είναι πως δείχνει κι ο ίδιος ιδιαίτερη κωλοκαούρα να κόψει του αλλουνού το βήχα και να επαναφέρει την κουβέντα στα μέτρα, τα σωστά. Πιθανότατα ερεθίζεται από τη διακριτική ετούτη λατρεία και την αφήνει να πλανιέται στον αέρα, σαν την κλανιά που κανείς δεν άφησε, μα όλοι είμαστε μάρτυρες της ύπαρξής της. Γιατί, όπως και να το κάνεις, δε μοιάζει γι' άνθρωπος, που δε θα μπορούσε να σε βάλει στη θέση σου, αν το επιθυμούσε. Αλλά μάλλον δεν το επιθυμεί. Γουστάρει να γίνεται κάδος κοπλιμέντων και θαυμαστικών, την ώρα που εκείνος υποκρίνεται πως δυσανασχετεί διακριτικά, εστιάζοντας τη ματιά του στο υπερπέραν. Γουστάρει, γιατί διαφορετικά - και σαν δεινός σκακιστής με IQ διακόσια στρογγυλοποιημένα - θα έπρεπε να 'χει αναμφισβήτητα επεξεργαστεί 30 κινήσεις μπροστά, προβλέποντας τι θα συμβεί σε μια εκπομπή τύπου "Η ζωή είναι αλλού", "Στα άκρα" ή άλλα παρόμοια τηλεοπτικά ραντεβού. Αλλά, δεν αρνήθηκε την πρόσκληση. Όχι! Γιατί; Γιατί γουστάρει. Γιατί γουστάρει να του δίνουν την ευκαιρία να εκτοξεύει βερμπαλισμούς του τύπου : εγώ δεν ανήκω στην κοινωνία, ανήκω στην ανθρωπότητα και άλλα φούμαρα περί σκοπού της ζωής του και ό,τι άλλο. Κι εδώ πιάνει να δουλεύει το καλό μου φτυάρι. Γιατί ο Λυγερός δεν έχει ένα πρόσωπο (ή προσωπείο - κανείς δε γνωρίζει), αν δηλαδή εξαιρέσεις την εκφραστική του μιζέρια, αλλά διάφορα πρόσωπα και μάλιστα αμφιλεγόμενα. Μπορεί να γίνει εξίσου βαθυστόχαστος συνομιλητής, όσο και φρενήρης αυνάνας. Ποιον Λυγερό να πιστέψω, λοιπόν, με κάθε τιμιότητα; Τον ευφυή συνομιλητή του Αντιφώνου ή τον απόλυτα κοινότοπο μαλάκα της ομιλίας για το Μακεδονικό; Και λέω : μ' όλη του την ευφυία και κάτω από την ευφυία, ο άνθρωπος τούτος κρύβει όλον το ανθρώπινο βιωματικό βόθρο, που κρύβουμε κι όλοι εμείς οι χαζότεροι, κι είναι στον ίδιο βαθμό δημιούργημα και κτήμα της κοινωνίας και της εποχής του, παρόλες τις μεγαλοστομίες που του αρέσει να εκσφεντονίζει περί ανθρωπότητας και κολοκύθες ριγανάτες.

Γιατί, μεταξύ μας, τον συμπαθούσα τούτο τον ιδιόρρυθμο τυπάκο, που γνώρισα πρώτη φορά στην εκπομπή της μελιστάλαχτης Κυριακοπούλου κι ακόμα καλύτερα, αργότερα, στη συνοπτική διαδικασία του Αντίφωνου. Χάζευα, κατά καιρούς, διάφορα δικά του και τα συλλογιζόμουν με δέουσα βαρύτητα - παρότι, στα σωθικά μου, κάτι βρωμούσε και στέκονταν παράταιρο. Ιδέα μου λέω θα 'ναι. Όπως κάθε μικροπρεπής, συρρικνώνω εκείνο που δεν καταλαβαίνω ή γυρεύω ελαττώματα σ' εκείνο που δε φτάνω. Όταν όμως, κάποια στιγμή, έπεσα σε τούτο το απόσπασμα από το συλλαλητήριο για το Σκοπιανό, δεν πίστευα στα μάτια μου!!! Αυτό το παραλληρηματικό ανθρωπάριο, που κραδαίνει το δάχτυλο στον ουρανό σαν καραγκιόζης, είναι ο άνθρωπος με το ουρανομήκες IQ;;;!!! Αυτό το αλλόφρον κι ασυνάρτητο μικροαστικό λογύδριο, τούτο το εμετικό παραλλήρημα από εθνοβριθείς κοινοτοπίες, τούτο το συναισθηματικό αποπάτημα, είναι τέκνο και δημιούργημα του... εξυπνότερου Έλληνα;;; Τριβόμουν και ξανατριβόμουν, μα η εικόνα παρέμενε σταθερά σιχαμερή.

Ο Έλληνας που 'ναι πιο έξυπνος κι από το δάχτυλό του !!

Θα είμαι ειλικρινής. Περισσότερο κι από αηδία, ένιωσα φόβο. Φόβο, γιατί έχανα - προς στιγμήν και γι' άλλη μια φορά - την πίστη και την ελπίδα μου στον Άνθρωπο. Γιατί συνειδητοποιούσα, ξαφνικά, πόσο επιθετικά μεταστατικό στέκεται, τούτο το καρκίνωμα των Θρησκειών και των Εθνών, που δεν επιτρέπει ούτε στους ευφυέστερους νόες ν' αποδράσουν από το θάνατο, τον ψυχικό. Θα προτιμούσα - χίλιες φορές - τούτο παραλλήρημα να μην είναι παρά το συνηθισμένο, πολιτικό αφήγημα της τυπικής δημαγωγίας και υποκρισίας. Ή έστω ένα άριστα προμελετημένο τέχνασμα, στα πλαίσια μιας ευρύτερης στρατηγικής κίνησης, που αδυνατούμε να συλλάβουμε, εμείς οι υποδεέστεροι. Πολύ φοβούμαι, ωστόσο, ότι ακόμα και τούτος ο εξυπνότερος Έλληνας δεν είναι τίποτα περισσότερο, από το σιχαμερό δείγμα του μικροαστού, που αυνανίζεται με τις μεγάλες ιδέες, όχι γιατ' είναι μικροτσούτσουνος, παρά γιατ' είναι ατσούτσουνος. Καθόσον η ελληνική κοινωνία και, ειδικότερα, η θεοφοβούμενη, ελληνική οικογένεια έχει ετούτο το μεγάλο χάρισμα να ευνουχίζει τα τέκνα της, μα δυστυχώς όχι κυριολεκτικά. Οι ανοργασμικές μανάδες κι οι ανίκανοι μπαμπάδες, γέμισαν τον κόσμο με απογόνους στείρους και απέλπιδες, με κατατσακισμένο το πηγαίο αίσθημα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, ζεμένους στη διαιώνιση της εθνικιστικής και της θρησκευτικής μαλακίας. Πώς να μη χάσει κανείς την πίστη του στον Άνθρωπο, όταν κι ο υψηλότερος δείκτης νοημοσύνης στέκεται πολιτικά και πολιτισμικά ανεπαρκής; Ευτυχώς, η απάντηση δεν κρύβεται στην ευφυΐα. Η ευφυΐα δεν είναι μονόδρομος κι ούτε καν η λύση στο πρόβλημα της ανθρώπινης επιβίωσης, όπως αυταπατάται ο Λυγερός. Γιατί ως κλασικός αυνάνας αντικρίζει μόνο το πουλί του κι όταν κοιτάζει ένα γύρω, πάλι το πουλί του βλέπει παντού. Κι επειδή ο Λυγερός τυγχάνει ευφυής νομίζει πως όλα τα προβλήματα λύνονται με την εξυπνάδα, όπως ο παραδόπιστος νομίζει πως όλα τα προβλήματα λύνονται με χρήμα κι ο μπογιατζής με το πινέλο. Μ' όλη του την ευφυϊά αδυνατεί να διακρίνει τη ζημιά που γίνεται στον ανθρώπινο ψυχισμό με την ανατροφή κι ότι καμία λύση, σε τούτο το δύσκολο πρόβλημα που λέγεται Άνθρωπος, δε δύναται να είναι μονοδιάστατη. Μ' όλη του την ευφυΐα αδυνατεί να ξεχωρίσει τις δικές του δυνατότητες - ας υποθέσουμε ερμηνευτικά ανώτερες - από τις δυνατότητες του μέσου, κρυφο-φασίστα ακροατή του, ώστε απευθύνεται στο λαό, όχι ζυγίζοντας κι επιλέγοντας προσεκτικά τους λόγους τους, παρά αποπατώντας τις ίδιες κορώνες και τους ίδιους δεκάρικους, που απομαλθάκεψαν τους ελεύθερους σε πρόβατα.

Δεν ξεχωρίζει, διόλου, από τους υπόλοιπους πνευματικούς ανθρώπους, που στην τρίτη τους ομιλία ή στο δεύτερο βιβλίο, τους πιάνεις να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια. Μετά από μερικές ώρες Νίκου Λυγερού, πιάνεις να χασμουριέσαι, όπως και με κάθε άλλον άνθρωπο, παρά τα «περισσότερα από 22.000 κείμενα», αφού ανακυκλώνει τον εαυτό του, ούτε καν σπειροειδώς, αλλά κυκλοτερά. Βάλθηκε να μας πείσει ότι δεν είναι κτήμα της κοινωνίας, μα την ξεπερνά για χάρη της Ανθρωπότητας, διαπίστωση που είναι περισσότερο αλαζονικό σόφισμα, παρά ταπεινή φώτιση. Το λέει και το ξαναλέει, μήπως το πιστέψουμε κι εμείς κι ίσως κι ο ίδιος. Και μετά, χαζεύεις αυτόν τον ίδιο άνθρωπο, τούτο τον γίγαντα της υπεραξίας, αυτόν τον μετά-Άνθρωπο που 'χει αφήσει τση κοινωνίες πίσω του, να σου μιλά για Κωνσταντινούπολες, Μακεδονίες και Χριστούς. Ετούτος ο ανεξάρτητος του Χωρο-Χρόνου, βουτηγμένος στο μεταμοντέρνο ελληνικό κουλουβάχατο τόσο βαθιά, που μόνο η φτέρνα του, ζήτημα να εγλίτωσε. Ετούτος ο τραγελαφικά ηττημένος από την έπαρση, που διατυμπανίζει ότι μετά το 150 της νοημοσύνης οι άνθρωποι παύουν να σφάλλουν - με άλλα λόγια, παύουν να είναι άνθρωποι. Επιδεικνύοντας άγνοια αδικαιολόγητη, ως προς το γεγονός ότι το σφάλμα είναι, συνήθως, ψυχικής και λιγότερο συχνά νοητικής φύσεως, κι άρα θα πρέπει να δεχτούμε ότι οι ευφυέστεροι των ανθρώπων είναι και ψυχικά συμμετρικότεροι. Κάτι που φυσικά, καταρρίπτεται περίτρανα, από τα φορτισμένα ρίγη, τα οποία διατρέχουν τη ραχοκοκκαλιά του, εν τω βήμα, αποκεκαλυμμένου Λυγερού, ο οποίος φανερώνει αναφανδόν ότι διατελεί περισσότερο ταπεινά ανθρώπινος, απ' όσο επιθυμεί να βαυκαλίζεται.

Ο άνθρωπος τούτος είναι ψωνισμένος σε βαθμό αντίστοιχο του IQ του. Στη συναισθηματική λαίλαπα, που τον ταλανίζει, ξεχνά ότι σκέφτεται και συνεννοείται στη γλώσσα ή τις γλώσσες των σύγχρονων κοινωνιών (των μαθηματικών νοουμένων, επίσης, ως γλώσσα) και όχι με σανσκριτικά ή βρυχηθμούς. Οι επιθυμίες του, ακόμα κατώτερες, ταυτίζονται πλήρως με τα οράματα της πλέμπας και τα στρατηγικά προβλήματα, τα οποία καλείται να λύσει, ανάγονται (αν εξαιρέσεις τίποτα θεμελιώδεις και διαχρονικές αρχές της στρατηγικής τέχνης) στα προβλήματα, που μια συγκεκριμένη κοινωνία αντιμετωπίζει : Κύπρος, προσφυγικό, Τουρκία, Σκόπια και δε συμμαζεύεται. Αν είχε μια στοιχειώδη ειλικρίνεια, θα παραδεχόταν τουλάχιστον - τιμώντας το ορθό μέτρο - ότι με το 'να πόδι μπορεί να πατά σε οποιαδήποτε από τις 11 ή 13 διαστάσεις επιθυμεί, αλλά με τ' άλλο πόδι πατά αναγκαστικά στην εποχή και την κοινωνία του. Όμως όχι. Ο Νίκος Λυγερός Ανήκει Στην Ανθρωπότητα - με τα πάντα κεφαλαία. Κι ενώ το 95% οποιασδήποτε κανονικής κατανομής πληθυσμού καταλαβαίνει το γενικό νόημα των λόγων του - πως, δηλαδή, ο Νίκος Λυγερός δεν αναλώνεται στους ασήμαντους σκεδασμούς της εποχικής μεταβλητότητας, αλλά είναι κυνηγός του διαχρονικού και του απόλυτου, της βαθύτερης ενότητας και συμμετρίας - εκείνος επιλέγει, ωστόσο, λόγους πομπώδεις και κανονιοφόρους, αντί για λόγους λιτούς και σαφείς. Η ακαταδάμαστη ευφυΐα του - σημειωτέον : σε μια συγκεκριμένη μονάχα κλίμακα - αντί να διαυγάζει την αληθινή του φύση, που είναι ανθρώπινη, τον οδηγεί στην οίηση, θολώνοντας και τα πλέον προφανή.

Το πόσο ψώνιο καταντά αποκαλύπτεται κι από μια άλλη σημειολογική πολλαπλότητα, πέραν δηλαδή των ειπωθέντων ήδη. Το κανάλι του στο YouTube χαρακτηρίζεται ως «Έργο Ανθρωπότητας», αλλά 99 στα 100 βίντεο παρακολουθεί κανείς την αφεντομουτσουνάρα του και τις γεωπολιτικές ευαισθησίες του, παρά την... Ανθρωπότητα. Τις αερολογίες του, σε 5 χρόνια δε θα τις θυμάται ούτε ο ίδιος, όχι να πούμε η ανθρωπότητα. Στο blog που επιμελείται κάποια Σοφία Ντρέκου, ο τίτλος είναι «Νίκος Λυγερός - Λόγοι Σοφίας». Ο ίδιος ισχυρίζεται αλλού πως παρότι ευφυής δεν είναι απαραίτητα σοφός και, με την καλή έννοια, ζηλεύει τον Αϊνστάιν που ήταν. Ωστόσο, επιτρέπει σε τρίτους να διατρανώνουν τα κάλλη και την ομορφάδα του (τα πνευματικά), ωσάν να ήταν κανάς αναγνωρισμένος γκουρού του παγκόσμιου πολιτισμού - μη χέσω. Σε μια κομψή κίνηση άμυνας, θα 'ταν δυνατό να ισχυριστεί πως η σοφία παραπέμπει απλά στο όνομα της διαχειρίστριας του blog - η οποία θα μπορούσε να λειτουργεί κι ως απλή βιτρίνα - και όλα να τελείωναν σε ένα απλό λογοπαίγνιο. Αλλά η «αρχή σοφίας» του Νίκου Λυγερού κλίνει περισσότερο προς «φόβο Κυρίου» (όπου ως Κύριος νοείται ο ίδιος), παρά προς «ονομάτων επίσκεψη». Στον μάλλον σημαντικότερο και προσωπικό ιστότοπο, όπου παρατίθενται τα Λυγέρεια Άπαντα, θα μπορούσε κανείς να θαυμάσει, επιτέλους, κάτι : την απλότητα κι ευθύτητα της λιτής, (φαινομενικά) γραμμικής παράθεσης. Αλλά ακόμα κι εδώ, θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει. Από τη μία λεπτομέρεια καταλαβαίνει κανείς πολύ περισσότερα, παρά από τα 40.676 παραθέματα. Ο Νίκος Λυγερός δεν είναι απλά ο «Νίκος Λυγερός», αλλά ο «Νίκος Λυγερός PhD»!! Ο βρωμο-χωριάτης θέλει να φτιάξει κίονα δωρικού ρυθμού, μα η αβελτερία της ψωροπερηφάνειας τον αποτρέπει απ' το ξεχορτάριασμα του εχίνου. Τούτο το PhD δεν είναι η μικρή ατέλεια που κάνει ένα πρόσωπο γοητευτικότερο, είναι το αμυδρό εκείνο ράγισμα που θα εξαναγκάσει την γυάλινη βιτρίνα σε θρύψαλα.

Αν εξαιρέσεις, λοιπόν, την έλλειψη του ειλικρινούς μέτρου και την ψευδο-ταπεινότητα, ο Λυγερός δεν παύει στιγμή να είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Το σύνολο της προηγούμενης ειρωνίας έχει στόχο ουσιαστικά το ψευδές ήθος, παρά την ευρύτητα του ανθρώπου καθαυτού. Στη γωνιά ετούτη των Opus, όρεξη να 'χει κανείς, μπορεί ν' ανακαλύψει αστείρευτη ποικιλία ιδεών, αφορμών κι ενασχολήσεων και - αν μη τι άλλο - να βγει πλουσιότερος. Διατρέχοντας τα διάφορα κείμενα, βρίσκεσαι αντιμέτωπος εξίσου με το δυσνόητο, όσο και με το απολύτως τετριμμένο κι εύκολο. Και τούτο δεν είναι μομφή, αλλά μία επιπλέον ένδειξη ότι ο καημένος Λυγερός, μ' όλη την ευφυία του, δεν είναι παρά απλός άνθρωπος, κι όχι εξωγήινος που θα οδηγήσει τον ελληνισμό πίσω στην Πόλη. Το άρθρο του για τον Βιτρούβιο άνθρωπο, στο blog της Σοφίας, δίχως να είναι αδιάφορο είναι στη τελική τόσο κοινότοπο στη διαπίστωσή του, ώστε θα μπορούσα να το είχα γράψει ακόμη κι εγώ : πρέπει να είσαι εντελώς τούβλο από τέχνη, ώστε να αγνοείς πως ο φτασμένος καλλιτέχνης, ακόμα και μικρότερου βεληνεκούς του Λεονάρντο, έχει τέτοια γνώση της ανθρώπινης ανατομίας, που σπάνια συναντάς ακόμα και σε ιατροδικαστή. Ο Λυγερός ανακάλυψε, επιτέλους, το 2018 - με αφορμή αυτό που όλοι θα περιμέναμε : ένα πέος - ότι ο επαγγελματίας ζωγράφος δε ζωγραφίζει απλά την πέτσα των σωμάτων, αλλά παλεύει με τη σκιά και την αναλογία, να αναδείξει εξίσου τις εσωτερικές εκείνες δομές που καθιστούν τα σώματα, τούτα που είναι. Μπρρράβο Νικολάκη! Χαλάλι τόσες σπουδές και PhD !!

Καταλήγοντας, διαπιστώνουμε ότι πολύ σημασία δώσαμε σε τούτο τον άνθρωπο. Παρατήστε τον ήσυχο, λοιπόν, μήπως κάποτε παρατήσει κι εκείνος εμάς. Αφήστε τον στο τραπεζάκι στη γωνίτσα, να γράφει τα λιτά του ποιηματάκια, τα οποία ενίοτε και να διαβάζετε - έχει μερικά πολύ δυνατά - και μη του δίνετε άλλο το μικρόφωνο, το σταυρό ή τη σημαία. Γιατί ετούτος ο καταπιεσμένος άνθρωπος θα κάνει εκείνο που όλοι οι καταπιεσμένοι, κοιμήσηδες και ξυπνητοί, δεν καταφέρνουν ν' αποφύγουν : περνιούνται για κάποιοι και πιάνουν ν' αυνανίζονται δημόσια, κραδαίνοντας τα σύμβολα της πρόσκαιρης εξουσίας τους. Και για να δείτε πόσο ευγενής και μεγαλόκαρδος στέκομαι, κλείνω δίχως την παραμικρή μνεία στην κατάπτυστη αρθρογραφία του, όπως ετούτο το ελάχιστο παράδειγμα αστικής ομφαλοσκόπησης, όπου λέει διάφορα χωρίς τελικά να λέει και τίποτα συγκεκριμένο, αφήνοντας ωστόσο την άκομψη σπόντα του, υπό μορφή ποιητικής κατακλείδας. Ο άνθρωπος, που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί την Ανθρωπότητα, εισάγει τεχνηέντως την έννοια του θαυμασμού, ώστε να επιτύχει μια προκατασκευασμένη υποτίμηση : να μη θαυμάζετε τον πρόσφυγα, γιατί στην ουσία είναι ρίψασπις. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα θαυμασμού. Στον πρόσφυγα αναγνωρίζεις τον άνθρωπο στον ύστατο ευτελισμό του, τον αποστερημένο από τα πάντα, τον ικέτη, ακόμα κι αν ετούτος ήταν εχθρός σου. Το ήθος απέναντί του δεν έχει να κάνει ούτε με θαυμασμό, ούτε καν με στρατηγική. Έχει να κάνει με το ήθος μιας κοινωνίας απέναντι στο πρόσωπο του ανθρώπου, ο οποίος έχει απογυμνωθεί από κάθε αξιοπρέπεια, πέραν δηλαδή του γεγονότος ότι ακόμα ζει. Μέσα σε τούτο το ψυχορράγημα κανείς δε θαυμάζει κανέναν, αναγνωρίζουμε όλοι απλά ένα κομμάτι του εαυτού μας ή ένα κομμάτι της κοινής μας μοίρας. Τις αμπελοφιλοσοφίες καλό είναι να τις αφήνουμε, για τη στιγμή που θα στέκονται, απέναντί μας, άνθρωποι που δε θα 'χουνε την ανάγκη μας, μα θα πατούν γερά στα πόδια τους. Θαρρώ είναι πιο τίμιο, έτσι.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

O,τι έχετε ευχαρίστηση ....

Αν είναι κάτι που σιχαίνομαι - εκτός από τις μπάμπιες - είναι η ζητιανιά και η μιζέρια. Η ζητιανιά και η μιζέρια δεν είναι - συνήθως - αναπόφευκτες καταστάσεις ενός ατυχούς βίου ή ανάγκες πραγματικές - όπως λανθασμένα τσιμπάμε το δόλωμα οι περισσότεροι - καθώς οι άνθρωποι με αξιοπρέπεια προτιμούν να τους κοπεί το χέρι, παρά να το απλώσουν. Η κλάψα είναι γνήσιο χαρακτηριστικό πορτοφολιών, με συμπτώματα βαρυστομαχιάς, κι ατόμων που κάποτε «την πιάσαν την καλή» μα τώρα δεν είναι πια τόσο καλή, όσο παλιότερα. Άλλοι, πάλι, γυρεύουν να «βγάλουν τα σπασμένα» ή - πιο τίμια - γουστάρουν χαρτζιλίκι. Αυτό το προηγούμενο, να βγάλουμε δηλαδή τα σπασμένα, είναι πολύ της μοδός στις μέρες μας και, μάλιστα, παγκοσμίως. Η κλάψα είναι πολύ «in», γιατί ο καπιταλισμός πιθανότατα εκτός από το «αόρατο χέρι», έχει και κάποιο αόρατο κρομμύδι κι είναι όλοι πολύ συγκινημένοι με την Κρίση. Θα μου πεις, τώρα : πότε δεν ήταν η κλάψα στο προσκήνιο; Πόσα χρόνια ήταν που φάγαμε στη μάπα τη δακρύβρεχτη ιστορία της Wikipedia, που δεν είχε λέει να ταΐσει τα παιδιά της ή να πληρώσει το ρεύμα για τους servers και δεν ξερω-γω ποια άλλη πληγή του Φαραώ;; Συμβαίνει ακόμα και σε μεγάλες εφημερίδες, όπως για παράδειγμα η Guardian και η Washington Post. Αν έχεις την ατυχία να πέσεις στη φάση που τραβάνε ζόρια, πρέπει να υποστείς όλη εκείνη την πρόβα τζενεράλε «ασήμωσε» της τυπικής τσιγγάνας και, τέλος πάντων, οτιδήποτε να βγει όπως-όπως κι ο αυριανός εσπρέσο.

Υπάρχει, να πούμε, μια ολόκληρη γκάμα από παρόμοιους καραγκιόζηδες. Ας πάρουμε, ως επόμενο παράδειγμα, όλους εκείνους, που σε υποχρεώνουν ν' απενεργοποιήσεις τους ad-blockers, ειδάλλως τρως πόρτα από το γαμάτο site τους ∙ τόσο γαμάτο, ώστε αξίζει για χάρη του, να φας στη μάπα όλη τη διαφημιστική σαβούρα. Αυτή είναι η πλέον σύγχρονη επιχειρηματική μαγκιά, τελευταίας τεχνολογίας, που τη σπουδάζουν φυσικά και στα κολέγια. Οι άνθρωποι τούτοι δεν έχουν, προφανώς, πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει στο διαδίκτυο, γιατί από πορτοκαλιές βρωμάει ο τόπος. Ο εγκέφαλός τους λειτουργεί ακόμα με Netscape Navigator. Μιλάμε για τον τύπο του κλασικού κουραδόμαγκα, που περνά τα πάντα για κτήμα του. Το να μη γουστάρει κανείς το πώς διαχειρίζομαι τον προσωπικό μου browser είναι το ίδιο σα να μου υπαγορεύει (ή να μου απαγορεύει) ο ANT1 να χαμηλώσω τη φωνή στην τηλεόρασή μου. Άμα δε γουστάρεις, να το κλείσεις το ρημάδι. Να γίνεις συνδρομητικός. Ν' αποτρέψεις, επίσης, να βάζουν συνδέσμους στ' όνομά σου. Εγώ προσωπικά δεν είχα καμιά κωλοκαούρα ν' ασχοληθώ μαζί σου. Η κρούση συνέβη κατά 95% από ατυχία ή αστοχία κι εν τη ρύμη του surfing, που λένε. Έτσι βρίσκεται κανείς, από το πουθενά, να λογοδοτεί στον κάθε ανεπρόκοπο, που 'χει το θράσος να του κουνά το mouse και να του δίνει όρντινα τι θα 'χει ενεργό και τι όχι, στον περιηγητή του. Αν επιθυμείς να είσαι δημόσιος, κάπως θα πρέπει να ανέχεσαι εσύ το δήμο κι όχι ο δήμος εσένα. Αλλιώς, πίσω στο καυκαλό σου, γυμνοσάλιαγκα. Στο κάτω-κάτω, εσύ είσαι εκείνος που 'χει ανάγκη τα ευρώ μου. Ψάξε να βρεις τρόπους να με πείσεις, αντί τρόπους να μ' εκνευρίσεις ή να μ' εκμεταλλευτείς.

Λες και δε μας έφταναν, δηλαδή, όλες εκείνες οι βλακώδεις, νομικές αποδοχές και τα αμέτρητα κλικ στα οποία πρέπει να προχωρούμε, κάθε τρεις και λίγο, για να σερφάρουμε σαν άνθρωποι, χρειάζεται να υποστούμε, επιπλέον, κι όλη την ασυνάρτητη, καταναλωτική παρέλαση, που μολύνει την αισθητική και την υπομονή. Ο αυθορμητισμός - μα και το ίδιο το νόημα - της πλοήγησης, έχει χαθεί ανεπιστρεπτί, αν απαιτούνται κατά μέσον όρο τρία κλικ σε κάθε καινούργιο σύνδεσμο: θες cookies; θες ειδοποιήσεις; θες newsletters; θες να κατεβάσεις την εφαρμογή μας; θες να κάνεις τη σελίδα μας home page; θες να συνεχίσουμε να σου στέλνουμε ενημερώσεις; Ετούτη η ιστορία με τα cookies πρέπει ν' αποτελεί τη μεγαλύτερη νομική κωμωδία του αιώνα, για τον απλό λόγο ότι ο χρήστης δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα άρνησης, πέρα δηλαδή απ' το να κλείσει τη σελίδα - πάλι καλά κι ευχαριστούμε. Μπορείς μόνο ν' αποδέχεσαι ή να ζητάς περισσότερες πληροφορίες. Θέλετε π.χ. να σας γαμήσουμε στο ξύλο; (α) Ναι, αποδέχομαι (β) Θέλω περισσότερες πληροφορίες - π.χ. πρώτα θα με δείρετε ή πρώτα θα με γαμήσετε;

Μη μ' αρχίσετε τώρα τις αμπελοφιλοσοφίες, πώς κάθε browser έχει ρυθμίσεις και τα σχετικά. Δεν έχω καμία υποχρέωση, ούτε και όρεξη, να κάθομαι να ρυθμίζω ένα-ένα ποια site αποδέχομαι και ποια μου βρωμάνε. Αντ' αυτού, μπορούμε απλά να θεωρήσουμε σα νομικό καθεστώς ότι πλέον δεν υπάρχει site, που να μην αποθηκεύει κάτι στον υπολογιστή σου - ούτε καν το blog της θείας Κατίνας με τις συνταγές - και να προχωρήσουμε πια σε αυτή τη βάση. Λες κι είχαμε και στο χωριό μας cookies. Δεν είχαμε. Κουλουράκια τα λέγαμε. Ή λες κι ο μέσος χρήστης έχει καμιά ιδέα τι είναι αυτό που τελικά αποδέχεται, κάθε φορά που πατάει ΟΚ. Απλά το πατάει αψήφιστα, προκειμένου να κάνει τη δουλειά του. Και πάνω σ' όλα τούτα, λοιπόν, έρχεται να προστεθεί κι η υπαρξιακή κωλοκαούρα του κάθε ανώμαλου: κλείσε μου τον ad-blocker, δώσε μου ένα ευρώ, κάνε μου like, πάτα το πράσινο κουμπάκι, ξύσε μου λίγο τη μασχάλη και δε συμμαζεύεται.

Τέλος πάντων. Θα ήθελα να μιλήσω και για την άλλη τακτική, που δεν είναι ζητιανιά, αλλά ξεκάθαρη κλεψιά, μα θα ξημερώναμε στη φλυαρία: μιλώ για τούτο το απροκάλυπτο θράσος να γράφεται κανείς συνδρομητής - οπουδήποτε online - κι αυτοί να του τραβάνε τη συνδρομή τον κάθε μήνα, εξ' ορισμού και αυτομάτως! Δίχως αναιρετική επιλογή, άλλη από την ξεγγραφή, και δίχως ειδοποίηση! Όπα και μπάστα, Φραουλίνο (άσχετο)! Μας έχετε, που μας έχετε γαμήσει στα e-mails για ψύλλου πήδημα, μια ειδοποίηση πληρωμής θα σας έπεφτε ο κώλος να τη στείλετε; Μπορεί εγώ να μη θέλω αυτό το μήνα, ρε αδερφέ! Μπορεί, όμως, να θέλω τον άλλο. Μπορεί να θέλω μόνο τους ζυγούς μήνες ή τους μήνες, κατά την ακολουθία Fibonacci. Τι ζόρι τραβάτε; Το 'πα σ' ένα φίλο και με κοίταγε μ' εκείνο το βλέμμα της συγκαταβατικής ανωτερότητας. Βέβαια, εκείνος βγάζει 5 χιλιάρικα το μήνα, όταν εγώ το σκεφτόμουν μια βδομάδα να γραφτώ, για ένα φεγγάρι, στο spotify και στο scribd ταυτόχρονα.

* * *

Μα είναι κατά βάθος κάτι άλλο, που μ' έχει αποτελειώσει τον τελευταίο χρόνο, και είναι η αφορμή που γράφω. Παλιότερα και πριν αποφασίσω ν' απέχω απ' τα φυλετικά σχόλια, θα το θεωρούσα κάτι σαν τον ορισμό της γυφτιάς. Ευτυχώς, το ελληνικό λεξιλόγιο είναι αρκούντως πλούσιο για να αποζημιώσει το νέο κι ανώτερο ήθος μου : μερικοί άνθρωποι λοιπόν είναι απίστευτα τσιφούτηδες, κακομοίρηδες, καρμίρηδες, μίζεροι, κλαψομούνηδες (όπα, τούτο είναι σεξιστικό!), ταλαίπωροι, μικρόψυχοι, στενόμυαλοι, κοντόφθαλμοι και πάει λέγοντας. Είναι, λοιπόν, μια ξεχωριστή κατηγορία καρμιριάς, που κυκλοφορεί στο ελληνικό διαδίκτυο και, ειλικρινά, μας έχει κάνει τα συκώτια τούμπανα. Κι επειδή δεν έχουμε πολλά συκώτια, φαντάζομαι καταλάβατε πως πρόκειται για φράση αλληγορική. Ο χειρότερος τύπος ζητιάνου λοιπόν - ή μάλλον ζήτουλα - είναι ο θρασύς. Είναι ο ζήτουλας που δε μπορείς να τον αποφύγεις, αλλάζοντας στενό, γιατί εμφανίζεται παντού και διαρκώς με το χέρι τεντωμένο, όποιο στενό και να διαλέξεις, σα τον πανταχού παρόντα Ντρούπι της Warner. Αυτός επίμονος ζήτουλας στην Ελλάδα ονομάζεται Lexigram και μας τα 'χει κάνει να!

Προσωπικά, έχω την ατυχία να είμαι από τους ψυχωτικούς εκείνους, που προκειμένου να γράψουν δυο προτάσεις, θα μπουν και 50 φορές στη Google, γιατί δεν είναι σίγουροι για το 'να ή για τ' άλλο. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μας και τα λοιπά. Ρε φίλε, δεν είναι να τολμήσεις να ψάξεις άγνωστη λέξη, συνώνυμο, πτώση ή κλίση και τσουπ! νάσου σαν την πορδή η Lexigram. Φάντης μπαστούνι, πρώτος σύνδεσμος πίστα. Δε λέω, έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στο να σου σπαν' τα νεύρα. Γιατί, τώρα, τι πιο συνηθισμένο, από 'κείνο το καταραμένο δάχτυλο - πανάθεμά το - που πατά αυτoμάτως το πρώτο link, που θα του κάτσει; Αν δεν έχεις τύχη να σου κάτσει πρώτα κανα Βικιλεξικό - ή ό,τι άλλο αξιοπρεπές - οι πιθανότητες, κατόπιν, είναι συντριπτικά εναντίον σου. Έτσι και ως δια μαγείας (μαύρης), γίνεται η γνωριμία του ανύποπτου χρήστη με τον ιστότοπο της Lexigram.

Με τις διαφημίσεις απενεργοποιημένες

Με τις διαφημίσεις ενεργοποιημένες

Τώρα, ο θεός να το κάνει ιστότοπο, ετούτο το μπακάλικο της Ελληνικής. Προσοχή: μπακάλικο ως προς τη νοοτροπία, όχι ως προς το υλικό που προσφέρει, το οποίο - όσο μπορώ να κρίνω - φαίνεται περισσότερο κι από επαρκές. Το θυμάμαι, δηλαδή, από τότε που μας ρίχνανε και κανά ξεροκόμματο γνώσης. Είδατε που είμαι ακριβοδίκαιος; Γιατί εδώ δε θα σας πω, ότι δεν αξίζει να πλερώσετε στη Lexigram τα 5 ή 7 ψωρόφραγκα, αλλά πως τα ψωρόφραγκα ετούτα διακονεύονται με τέτοια ακαλαισθησία, ώστε θα προτιμούσε κανείς να ξοδέψει 100 ευρώ σε λεξικά (ή σουβλάκια), παρά να δώσει μια λίρα κάλπικη στους διαχειριστές του site. Άμα χαζέψεις λίγο την οθόνη, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε τίποτα τελε-μάρκετινγκ. Αισθητική δεκαετίας '80 και βγάλε. Τόσα ευρώ εκείνο, τόσα φλουριά το άλλο. Από τη μέρα που αποφάσισαν να πάψουν την αμισθί αφοσίωση - αφού δεν ήταν ποτέ η αγάπη της ελληνικής γλώσσας το κίνητρο, μα το μπαξίσι - σκουντουφλάμε ξανά και ξανά στο χιλιο-γρατζουνισμένο και δακρύβρεχτο μελόδραμα :

«Δυστυχώς η Lexigram δεν μπορεί να συντηρηθεί πια από τις διαφημίσεις.»

Μπα; Τότε, λοιπόν, γιατί συνεχίζει και τις βάζει; Αυτές είναι απορίες. Ή, πάλι, γιατί δεν πάνε να δουλέψουνε ντελιβεράδες, εννοώ οι διαχειριστές; Γιατί, μη χέσω πως είναι τίποτα φουλ-τάιμ απασχόληση, η συντήρηση του site. Τι θέλουνε, να πούμε; Να δουλεύουμε εμείς, κι εκείνοι να συντηρούνται από τον καναπέ τους;

Το τυπικό θέαμα που αντικρύζει ο άτυχος χρήστης είναι βγαλμένο από τους πάγκους των πανηγυριών : τιμούλες, διαφημισούλες και πέρνα κόσμε, όσο-όσο. Η αγυρτεία της Lexigram μπορεί να περιοριστεί στα εξής : (α - ήσσον) δεν πρόκειται για portal της ελληνικής γλώσσας, ήτοι σημαίνει «πύλη», μα για διόδια, αφού δεν προχωράς πουθενά α δε πλερώσεις το αντίτιμο και (β - μείζον) κανένας σύνδεσμος της αναζήτησης δεν αντιστοιχεί σ' αυτό που περιγράφει. Ας πούμε, για παράδειγμα, μια τυπική μου αναζήτηση στη Google, όπως «άγω κλίση», έδωσε τα παρακάτω αποτελέσματα (παραθέτω μόνο τα πρώτα τρία) :


Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ ο πρώτος κι ο τρίτος σύνδεσμος σε παραπέμπουν ακριβώς εκεί που ισχυρίζονται, η Lexigram αντιθέτως δε «άγει» στο παραμικρό - ούτε καν σε λίγα, ευτελή αποφάγια, έτσι για δόλωμα. Μπορείς, ωστόσο, ν' απολαύσεις για χιλιοστή φορά το κατα-γρατζουνισμένο της βινύλιο. Κι αυτό συμβαίνει για οποιοδήποτε λήμμα της Lexigram. Έχει, με άλλα λόγια, γεμίσει το ελληνικό διαδίκτυο με ένα άχρηστο σκουπιδαριό α-πληροφόρησης και α-συνδέσμων κι όλες οι παραπομπές της λειτουργούν, ξεκάθαρα κι αναφανδόν, ως φορείς της διαφημιστικής της ψωρίασης. Αν ήταν πιτσαρία, μιλάμε, θα 'χε σκοτωθεί πολύς κοσμάκης, στα διάσπαρτα, διαφημιστικά φυλλάδια. Η μόνη σωτηρία, που τα φυλλάδια της Lexigram δε θα 'τανε ιλουστρασιόν και θα γλιστρούσανε λιγότερο. Η παρουσία της Lexigram, όχι μόνο δεν προσφέρει το παραμικρό στην ελληνική γλώσσα, αλλά αποθαρρύνει και τη φυσική, ερευνητική διάθεση του φιλομαθή, παρακωλύοντας την ομαλή λειτουργία του διαδικτύου με βλακείες και σπαταλώντας την υπομονή μας σε εκνευριστικές επαιτείες και επαναφορτώσεις σελίδων.

Πιο κάτω, πάλι διαβάζουμε :

«Για να έχετε μία δωρεάν λέξη την ημέρα θα πρέπει να επιτρέψετε την εμφάνιση των διαφημίσεων καθώς και να μη μπαίνετε από private/incognito mode.»

Αυτό, τώρα, με τη δωρεάν λέξη την ημέρα, είναι η μεγαλύτερη απάτη του αιώνα. Το μόνο που επιτρέπει το λογισμικό τους είναι μια ματιά 0,666 δευτερολέπτων, προτού καλυφθούν τα πάντα από τις επιχειρηματικές επιταγές τους. Μετά δεν μένει τίποτα, πέρα δηλαδή από μια παντελώς άχρηστη οθόνη, να σ' αντικρύζει απαξιωτικά σαν τον τελευταίο τζαμπατζή κι όπως ακριβώς σε λοξοκοιτά ο μικρέμπορας, αφού πάρει πρέφα ότι τόσην ώρα απλά χάζευες στο μαγαζί του και δεν είχες ποτέ την πρόθεση ν' αγοράσεις. Λες πως θα 'πρεπε να χρωστούμε στη Lexigram και χάρη, που επενδύουμε δευτερόλεπτα πολύτιμης και ανεπίστρεπτης ζωής στην παρακολούθηση των αξιοθαύμαστων, επαιτειακών της κλισέ. Το κείμενο κλείνει διθυραμβικά :

«Εάν δεν έχετε κωδικό πρόσβασης, κάντε κλικ για να δείτε τα λεξικά, τα εκπαιδευτικά λογισμικά και τους τρόπους πληρωμής. Η απεριόριστη πρόσβαση και στα 7 λεξικά μας κοστίζει 5 Ευρώ για έναν χρόνο. Με 7 ευρώ ανά έτος παίρνετε και τα εκπαιδευτικά μας λογισμικά του Δημοτικού, της Νέας και της Αρχαίας.»

Σε ένα οποιοδήποτε φυσιολογικό site, όταν σε ρωτούν αν έχεις ή όχι κωδικό πρόσβασης, η επόμενη ερώτηση που έρχεται αξιοπρεπώς και αυθορμήτως είναι αν θέλεις ν' αποκτήσεις. Κι άμα θες, τότε και μόνο τότε, κάθονται και σ' αραδιάζουν τους όρους και τις προϋποθέσεις εγγραφής.  Δε σε πιάνουν με το καλημέρα, να σου ξηγήσουν τ' όνειρο. Αλλά δε χρειάζεται να 'σαι φιλόλογος, για να ψυχανεμιστείς, τ' αληθινά νοήματα και την ξινίλα που 'ναι κρυμμένη ανάμεσα στις γραμμές που προηγήθηκαν και τον τρόπο έκφρασής τους. Οι υποτακτικές και οι προστακτικές πάνε και έρχονται, χαρακτηριστικές της συγκρατημένης αγένειας : «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ επιτρέψετε», «ΝΑ ΜΗ μπαίνετε», «ΚΑΝΤΕ κλικ». Φοβάται ο τσιφούτης μη του κλέψεις τους κόπους του και τα μερτικά του. Η συναισθηματική φόρτιση είναι ολοφάνερη στον εξασκημένο αναγνώστη : η Lexigram είχε απηυδήσει τόσο καιρό με τους «τζαμπατζήδες», που εντρυφούσαν στους θησαυρούς της δίχως να συνεισφέρουν το παραμικρό και τώρα μας κουνάει το δάχτυλο. Το πρώτο το δικαιολογώ και το δέχομαι, αλλά το σεινάμενο δάχτυλο είναι καιρός να βρει τη ζεστή και σκιερή αγκαλιά, που του αρμόζει.

Ας απολαύσουμε, κλείνοντας, μερικές χαριτωμένες παραλλαγές, ανθρώπων με καλή διάθεση :

«Θα σας παρακαλούσαμε να επιτρέψετε την εμφάνιση των διαφημίσεων, προκειμένου να έχετε πρόσβαση στις δωρεάν προσφορές μας» ή πιο επίσημα «Προϋπόθεση για τη χρήση του site και την παροχή της ημερήσιας δωρεάν λέξης είναι η ενεργοποίηση των διαφημίσεων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση».

Αντί για «κάντε κλικ για να δείτε μπλα-μπλα τους τρόπους πληρωμής» θα μπορούσαμε να διαβάζουμε διακριτικότερα «Εάν δεν έχετε κωδικό πρόσβασης, πατήστε εδώ, ώστε να ενημερωθείτε για τους όρους απόκτησης και την τιμολογιακή μας πολιτική». Για να μη χέσω, επίσης, εκείνο το σιχαμερό «κάντε κλικ» σ' ένα PORTAL! για την ελληνική γλώσσα!!!

Τέλος πάντων, χόρτασα θάψιμο για σήμερα. Αύριο πάλι. Αλλά θα κλείσω με μια πρόταση. Όχι μόνο, για να δει όλος ο κόσμος, πόσο μεγαλόκαρδος είμαι, μα και γιατί παλιότερα χρησιμοποιούσα τις υπηρεσίες της Lexigram, μάλλον συχνά, κι ήμουν θαρρώ ικανοποιημένος. Συνεπώς, οφείλω να της αναγνωρίσω μια ελάχιστη υποχρέωση. Μια απλή αλλαγή στη δομή του site, λοιπόν, μεταφέροντας αλλού τις τιμολογιακές τους διαθέσεις, κάπου διακριτικότερα, δίχως περιττές επαναλήψεις, να μας ζαλίζουν τα ούμπαλα, θα συνεισέφερε τα μάλα σε μια αξιοπρεπέστερη παρουσία. Επιπλέον, μια κάποια αισθητική διαχείρηση του χώρου, ώστε οι διαφημίσεις να δένουν με το site κομψότερα, παρά να εκτοξεύονται παράταιρες, σα μπαλώματα σε χιλιοφορεμένο κώλο, θ' ανέβαζε το site μια σκάλα απ' το επίπεδο : είχα έναν κουμπάρο που 'ξερε από κομπιούντερς. Τέλος, μια ελάχιστη παροχή - όχι με την ημέρα, που ούτως ή άλλως δε λειτουργεί και ποτέ, εκτός κι αν έχεις μάτι robocop - αλλά με λίγα τίμια στοιχεία για το κάθε λήμμα, αντί για το απόλυτο μηδέν, θα έκανε - τουλάχιστον, στη δική μου μάτια - χιλιάδες φορές δελεαστικότερη την παρουσία της Lexigram κι ίσως - ακόμα και τώρα που 'μαι ξινισμένος - να πειθόμουν, τελικώς, να εγγραφώ στις υπηρεσίες που προσφέρουν, μιας κι ο μισός υπολογιστικός μου χρόνος καταναλώνεται σε αναζητήσεις, που οι μισές πάλι είναι γραμματικές ή λεξιλογικές απορίες.

Αυτά κι ευχαριστώ για την υπομονή σας. Επίσης αν θέλετε, ταπεινοί αναγνώστες, μια δωρεάν λέξη την ημέρα, ξεκινήστε να τη δίνετε πρώτα εσείς, λέγοντας που και που και καμιά «καλημέρα» στους ανθρώπους, που σας αγαπούν και σας νοιάζονται - μα και στους άλλους. Τσάμπα είναι. Α ναι. Αφήστε και 5 ευρώ φεύγοντας...

Υ.Γ. Αδέρφια μου, συγχωρέστε με τον τρελό! Βρε τι 'ναι τούτο το κακό με μένα και δε μπορώ να σταματήσω να γράφω; Μα δε μπορώ και να το βουλώσω, κιόλας, μ' όσα θωρούν τα μάτια μου! Διαβάζει κανείς στην αρχική σελίδα : «Τα ιδρύματα Σταύρος Νιάρχος και Χρήστου Λαμπράκη, εκτιμώντας τα λεξικά και το εκπαιδευτικό λογισμικό, βοήθησαν στην προβολή τους». Μωρέ μπράβο! Και μετά τι έγινε; Σταμάτησαν πια να τα εκτιμούν;; Γιατί όσο να 'ναι, ακόμα και πεθαμένοι, πέντε ευρώ ο Σταύρος κι εφτά ευρώ ο Χρήστος, μπορούνε να τα δίνουν. Άμα, τώρα, λάβει κανείς τον κόπο να τσεκάρει τα κοστολόγια, ώστε να 'χει κανείς διεύθυνση στο internet και χώρο κι εργαλεία για να στήσει έναν ιστότοπο, θα διαπιστώσει ότι μέχρι και το βαφτιστήρι μου μπορεί, με το χριστουγεννιάτικο μποναμά του. Μέχρι κι εγώ έχω site. Κι η κουτσή Μαρία. Σιγά τ' αυγά. Άσε που η δουλειά γίνεται άπαξ και μετά το site απλά τρέχει στο ρελαντί, με κανά service κάθε πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα. Μη χέσω, που δε μπορούμε να συντηρηθούμε, χωρίς διαφημήσεις. Εκτός βέβαια κι αν θες το server στο σαλόνι σου.

Αν δε βρωμάει κάτι εδώ, σίγουρα όμως κάτι μυρίζει. Και περισσότερο απ' όλα - όπως ξανάθιξα - η αισθητική τους. Θες οι διαφημίσεις; Θες οι ζωγραφιές; Θες μήπως το λογισμικό τους ; Από την εποχή των κτηνοσαύρων που γράφτηκε, μέχρι σήμερα, ζήτημα είναι να 'χει αγγίξει τον κώδικα χέρι (ή οποιοδήποτε άλλο όργανο) ανθρώπινο. Αγναντεύοντας τα τεράστια, τριδιάστατα κουμπάκια, αναπολείς τα εφηβικά σου χρόνια, τότε που αυνανιζόσουν με Windows 3.1. Πόσα χρόνια ακόμα θα πρέπει να πληρώνουμε, κάτι που γράφτηκε σε Basic, παράλληλα με την προβολή του πρώτου Tron;; Και διαμέρισμα να 'τανε, τόσο καιρό - νισάφι - ένα ρετουσάρισμα θα το 'χε κάμει ο ιδιοκτήτης. Άσε το περιοδικό του «Οργανισμού για τη Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας», που προβάλλεται χάμου-χάμου στη σελίδα και του οποίου το εξώφυλλο είναι αντίδοτο για τις δηλητηριάσεις. Ε λοιπόν, εγώ σας το λέω και σας το υπογράφω : η νέα εποχή για την Ελλάδα θ' ανατείλλει τότε, όταν κάποτε εξαφανιστούν επιτέλους από προσώπου γης ετούτες οι τεράστιες, κακόγουστες, αρχαιοπρεπείς γραμματοσειρές (και οι συγγενείς βυζαντινο-φανείς), οι οποίες παραπέμπουν περισσότερο στο φτηνο-τουρισμό της κλεψάς και στον πολιτισμό του ξεπεσμού, παρά σε ευγενείς προθέσεις ανθρώπων σοβαρών και συναισθηματικά ώριμων. Μήπως όμως να το βουλώσω, επιτέλους;

* ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ 5/2020

Α το σωστό να λέγεται!! Τη στιγμή που μιλάμε (ή γράφουμε ή μάλλον χθες) η Lexigram μου 'κανε επιτέλους την τιμή ενός ξεροκόμματου απ' τον απύθμενο πλούτο της, όταν από τυχαίο στραβοπάτημα και δίχως να το καταλάβω κουτρουβαλιάστηκα για μία ακόμη φορά στον λατρεμένο ιστότοπο. Μα ω! τι θαύμα! μπροστά μου αντί για σκέτη κλάψα είχα επιτέλους τις κλίσεις της λέξης εκείνης που γύρευα! Να 'σαι καλά καλή μας Lexigram. Λέτε σ' ενάμιση χρόνο να τα καταφέρω πάλι; Λέτε να ελπίσω σε μια νέα εποχή γνώσης και ήθους; Βρήκε η Lexigram επιτέλους προγραμματιστή (γιατί είναι και δυσεύρετοι στην εποχή μας) να συμμαζέψει τους κώδικες του Χαμουραμπί; Ο χρόνος θα δείξει, αλλά καλού κακού ας αγοράσω κι ένα συντακτικό της Αρχαίας. Έτσι, για να 'μαστε αγαπημένοι!