Το ξέρω πως γίνομαι πολλά φτυάρια άδικος, αλλά στο κάτω-κάτω δικαιολογούμαι γιατί δεν τα βάζω με κάποιον στο ύψος μου, μα πολύ ψηλότερο και πρέπει κάπως να ισορροπήσω. Ο Λυγερός δεν είναι εύκολο θύμα, όμως ο Πρετεντέρης ή ποιος άλλος είναι στη μόδα σήμερα, καθώς δε βλέπω πλέον τηλεόραση. Προσωπικότητα πολυσχιδής και αμφιλεγόμενη, δυσερμήνευτος φυσιογνωμικά (εν μέρει ανέκφραστος), δεν υπάρχει φαινομενικά τομέας που να μην έχει αγγίξει, ώστε ακόμα και με IQ μερικά σκαλιά πιο κάτω, θα μπορούσε εύκολα να σε «αδειάσει» χοροπηδώντας σα κρι-κρι, από το ένα πεδίο γνώσης στο άλλο, καταλήγοντας να παίζεις διαρκώς στην έδρα του. Σα γουστάρει, σα βρίσκεται δηλαδή στο κέντρο μιας χαριτωμένης παρέας, μπορεί να γίνει άνθρωπος με χιούμορ, παρότι η φυσιογνωμία του είναι μια διαρκής εκφραστική ένσταση. Άλλοτε πάλι, αντιμέτωπος με τη γλυκανάλατη ανεπάρκεια - η οποία δε θυμάται ούτε καν πώς λέγεται η εκπομπή της, τσαλαπατώντας το εύστοχο λογοπαίγνιο του καλεσμένου, με την αγελαδίσια της βραδύτητα - βυθίζεται στη Λυγέρεια νιρβάνα του, ώστε δεν είσαι σίγουρος αν είναι έτοιμος να πει κάτι βαθύ ή θα πιάσει να ροχαλίζει. Απέναντι σε τόση βλακεία, ο Νικολάκης μάλλον βρίσκει το δάσκαλό του και τη φτέρνα του Αχιλλέα : χάνει με διαφορά! Αντί ν' ακουστεί λιτός και δωρικός, ακούγεται αλαφροΐσκιωτος και ψωροφαντασμένος. Εκτός κι αν είναι, πράγματι.
Καταρχάς, το πρόβλημα με το Νίκο Λυγερό δεν είναι ο ίδιος ο Νίκος Λυγερός, αλλά ο πιασάρικος και φτηνός τρόπος με τον οποίο προβάλλεται από τα μέσα, ως ο εξυπνότερος Έλληνας και άλλα ευτράπελα. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο άνθρωπος, με όλες του τις πετριές, έχει να πει πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα από το IQ του. Κι ωστόσο, δεν είναι πως δείχνει κι ο ίδιος ιδιαίτερη κωλοκαούρα να κόψει του αλλουνού το βήχα και να επαναφέρει την κουβέντα στα μέτρα, τα σωστά. Πιθανότατα ερεθίζεται από τη διακριτική ετούτη λατρεία και την αφήνει να πλανιέται στον αέρα, σαν την κλανιά που κανείς δεν άφησε, μα όλοι είμαστε μάρτυρες της ύπαρξής της. Γιατί, όπως και να το κάνεις, δε μοιάζει γι' άνθρωπος, που δε θα μπορούσε να σε βάλει στη θέση σου, αν το επιθυμούσε. Αλλά μάλλον δεν το επιθυμεί. Γουστάρει να γίνεται κάδος κοπλιμέντων και θαυμαστικών, την ώρα που εκείνος υποκρίνεται πως δυσανασχετεί διακριτικά, εστιάζοντας τη ματιά του στο υπερπέραν. Γουστάρει, γιατί διαφορετικά - και σαν δεινός σκακιστής με IQ διακόσια στρογγυλοποιημένα - θα έπρεπε να 'χει αναμφισβήτητα επεξεργαστεί 30 κινήσεις μπροστά, προβλέποντας τι θα συμβεί σε μια εκπομπή τύπου "Η ζωή είναι αλλού", "Στα άκρα" ή άλλα παρόμοια τηλεοπτικά ραντεβού. Αλλά, δεν αρνήθηκε την πρόσκληση. Όχι! Γιατί; Γιατί γουστάρει. Γιατί γουστάρει να του δίνουν την ευκαιρία να εκτοξεύει βερμπαλισμούς του τύπου : εγώ δεν ανήκω στην κοινωνία, ανήκω στην ανθρωπότητα και άλλα φούμαρα περί σκοπού της ζωής του και ό,τι άλλο. Κι εδώ πιάνει να δουλεύει το καλό μου φτυάρι. Γιατί ο Λυγερός δεν έχει ένα πρόσωπο (ή προσωπείο - κανείς δε γνωρίζει), αν δηλαδή εξαιρέσεις την εκφραστική του μιζέρια, αλλά διάφορα πρόσωπα και μάλιστα αμφιλεγόμενα. Μπορεί να γίνει εξίσου βαθυστόχαστος συνομιλητής, όσο και φρενήρης αυνάνας. Ποιον Λυγερό να πιστέψω, λοιπόν, με κάθε τιμιότητα; Τον ευφυή συνομιλητή του Αντιφώνου ή τον απόλυτα κοινότοπο μαλάκα της ομιλίας για το Μακεδονικό; Και λέω : μ' όλη του την ευφυία και κάτω από την ευφυία, ο άνθρωπος τούτος κρύβει όλον το ανθρώπινο βιωματικό βόθρο, που κρύβουμε κι όλοι εμείς οι χαζότεροι, κι είναι στον ίδιο βαθμό δημιούργημα και κτήμα της κοινωνίας και της εποχής του, παρόλες τις μεγαλοστομίες που του αρέσει να εκσφεντονίζει περί ανθρωπότητας και κολοκύθες ριγανάτες.
Γιατί, μεταξύ μας, τον συμπαθούσα τούτο τον ιδιόρρυθμο τυπάκο, που γνώρισα πρώτη φορά στην εκπομπή της μελιστάλαχτης Κυριακοπούλου κι ακόμα καλύτερα, αργότερα, στη συνοπτική διαδικασία του Αντίφωνου. Χάζευα, κατά καιρούς, διάφορα δικά του και τα συλλογιζόμουν με δέουσα βαρύτητα - παρότι, στα σωθικά μου, κάτι βρωμούσε και στέκονταν παράταιρο. Ιδέα μου λέω θα 'ναι. Όπως κάθε μικροπρεπής, συρρικνώνω εκείνο που δεν καταλαβαίνω ή γυρεύω ελαττώματα σ' εκείνο που δε φτάνω. Όταν όμως, κάποια στιγμή, έπεσα σε τούτο το απόσπασμα από το συλλαλητήριο για το Σκοπιανό, δεν πίστευα στα μάτια μου!!! Αυτό το παραλληρηματικό ανθρωπάριο, που κραδαίνει το δάχτυλο στον ουρανό σαν καραγκιόζης, είναι ο άνθρωπος με το ουρανομήκες IQ;;;!!! Αυτό το αλλόφρον κι ασυνάρτητο μικροαστικό λογύδριο, τούτο το εμετικό παραλλήρημα από εθνοβριθείς κοινοτοπίες, τούτο το συναισθηματικό αποπάτημα, είναι τέκνο και δημιούργημα του... εξυπνότερου Έλληνα;;; Τριβόμουν και ξανατριβόμουν, μα η εικόνα παρέμενε σταθερά σιχαμερή.
Ο Έλληνας που 'ναι πιο έξυπνος κι από το δάχτυλό του !!
Θα είμαι ειλικρινής. Περισσότερο κι από αηδία, ένιωσα φόβο. Φόβο, γιατί έχανα - προς στιγμήν και γι' άλλη μια φορά - την πίστη και την ελπίδα μου στον Άνθρωπο. Γιατί συνειδητοποιούσα, ξαφνικά, πόσο επιθετικά μεταστατικό στέκεται, τούτο το καρκίνωμα των Θρησκειών και των Εθνών, που δεν επιτρέπει ούτε στους ευφυέστερους νόες ν' αποδράσουν από το θάνατο, τον ψυχικό. Θα προτιμούσα - χίλιες φορές - τούτο παραλλήρημα να μην είναι παρά το συνηθισμένο, πολιτικό αφήγημα της τυπικής δημαγωγίας και υποκρισίας. Ή έστω ένα άριστα προμελετημένο τέχνασμα, στα πλαίσια μιας ευρύτερης στρατηγικής κίνησης, που αδυνατούμε να συλλάβουμε, εμείς οι υποδεέστεροι. Πολύ φοβούμαι, ωστόσο, ότι ακόμα και τούτος ο εξυπνότερος Έλληνας δεν είναι τίποτα περισσότερο, από το σιχαμερό δείγμα του μικροαστού, που αυνανίζεται με τις μεγάλες ιδέες, όχι γιατ' είναι μικροτσούτσουνος, παρά γιατ' είναι ατσούτσουνος. Καθόσον η ελληνική κοινωνία και, ειδικότερα, η θεοφοβούμενη, ελληνική οικογένεια έχει ετούτο το μεγάλο χάρισμα να ευνουχίζει τα τέκνα της, μα δυστυχώς όχι κυριολεκτικά. Οι ανοργασμικές μανάδες κι οι ανίκανοι μπαμπάδες, γέμισαν τον κόσμο με απογόνους στείρους και απέλπιδες, με κατατσακισμένο το πηγαίο αίσθημα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, ζεμένους στη διαιώνιση της εθνικιστικής και της θρησκευτικής μαλακίας. Πώς να μη χάσει κανείς την πίστη του στον Άνθρωπο, όταν κι ο υψηλότερος δείκτης νοημοσύνης στέκεται πολιτικά και πολιτισμικά ανεπαρκής; Ευτυχώς, η απάντηση δεν κρύβεται στην ευφυΐα. Η ευφυΐα δεν είναι μονόδρομος κι ούτε καν η λύση στο πρόβλημα της ανθρώπινης επιβίωσης, όπως αυταπατάται ο Λυγερός. Γιατί ως κλασικός αυνάνας αντικρίζει μόνο το πουλί του κι όταν κοιτάζει ένα γύρω, πάλι το πουλί του βλέπει παντού. Κι επειδή ο Λυγερός τυγχάνει ευφυής νομίζει πως όλα τα προβλήματα λύνονται με την εξυπνάδα, όπως ο παραδόπιστος νομίζει πως όλα τα προβλήματα λύνονται με χρήμα κι ο μπογιατζής με το πινέλο. Μ' όλη του την ευφυϊά αδυνατεί να διακρίνει τη ζημιά που γίνεται στον ανθρώπινο ψυχισμό με την ανατροφή κι ότι καμία λύση, σε τούτο το δύσκολο πρόβλημα που λέγεται Άνθρωπος, δε δύναται να είναι μονοδιάστατη. Μ' όλη του την ευφυΐα αδυνατεί να ξεχωρίσει τις δικές του δυνατότητες - ας υποθέσουμε ερμηνευτικά ανώτερες - από τις δυνατότητες του μέσου, κρυφο-φασίστα ακροατή του, ώστε απευθύνεται στο λαό, όχι ζυγίζοντας κι επιλέγοντας προσεκτικά τους λόγους τους, παρά αποπατώντας τις ίδιες κορώνες και τους ίδιους δεκάρικους, που απομαλθάκεψαν τους ελεύθερους σε πρόβατα.
Δεν ξεχωρίζει, διόλου, από τους υπόλοιπους πνευματικούς ανθρώπους, που στην τρίτη τους ομιλία ή στο δεύτερο βιβλίο, τους πιάνεις να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια. Μετά από μερικές ώρες Νίκου Λυγερού, πιάνεις να χασμουριέσαι, όπως και με κάθε άλλον άνθρωπο, παρά τα «περισσότερα από 22.000 κείμενα», αφού ανακυκλώνει τον εαυτό του, ούτε καν σπειροειδώς, αλλά κυκλοτερά. Βάλθηκε να μας πείσει ότι δεν είναι κτήμα της κοινωνίας, μα την ξεπερνά για χάρη της Ανθρωπότητας, διαπίστωση που είναι περισσότερο αλαζονικό σόφισμα, παρά ταπεινή φώτιση. Το λέει και το ξαναλέει, μήπως το πιστέψουμε κι εμείς κι ίσως κι ο ίδιος. Και μετά, χαζεύεις αυτόν τον ίδιο άνθρωπο, τούτο τον γίγαντα της υπεραξίας, αυτόν τον μετά-Άνθρωπο που 'χει αφήσει τση κοινωνίες πίσω του, να σου μιλά για Κωνσταντινούπολες, Μακεδονίες και Χριστούς. Ετούτος ο ανεξάρτητος του Χωρο-Χρόνου, βουτηγμένος στο μεταμοντέρνο ελληνικό κουλουβάχατο τόσο βαθιά, που μόνο η φτέρνα του, ζήτημα να εγλίτωσε. Ετούτος ο τραγελαφικά ηττημένος από την έπαρση, που διατυμπανίζει ότι μετά το 150 της νοημοσύνης οι άνθρωποι παύουν να σφάλλουν - με άλλα λόγια, παύουν να είναι άνθρωποι. Επιδεικνύοντας άγνοια αδικαιολόγητη, ως προς το γεγονός ότι το σφάλμα είναι, συνήθως, ψυχικής και λιγότερο συχνά νοητικής φύσεως, κι άρα θα πρέπει να δεχτούμε ότι οι ευφυέστεροι των ανθρώπων είναι και ψυχικά συμμετρικότεροι. Κάτι που φυσικά, καταρρίπτεται περίτρανα, από τα φορτισμένα ρίγη, τα οποία διατρέχουν τη ραχοκοκκαλιά του, εν τω βήμα, αποκεκαλυμμένου Λυγερού, ο οποίος φανερώνει αναφανδόν ότι διατελεί περισσότερο ταπεινά ανθρώπινος, απ' όσο επιθυμεί να βαυκαλίζεται.
Ο άνθρωπος τούτος είναι ψωνισμένος σε βαθμό αντίστοιχο του IQ του. Στη συναισθηματική λαίλαπα, που τον ταλανίζει, ξεχνά ότι σκέφτεται και συνεννοείται στη γλώσσα ή τις γλώσσες των σύγχρονων κοινωνιών (των μαθηματικών νοουμένων, επίσης, ως γλώσσα) και όχι με σανσκριτικά ή βρυχηθμούς. Οι επιθυμίες του, ακόμα κατώτερες, ταυτίζονται πλήρως με τα οράματα της πλέμπας και τα στρατηγικά προβλήματα, τα οποία καλείται να λύσει, ανάγονται (αν εξαιρέσεις τίποτα θεμελιώδεις και διαχρονικές αρχές της στρατηγικής τέχνης) στα προβλήματα, που μια συγκεκριμένη κοινωνία αντιμετωπίζει : Κύπρος, προσφυγικό, Τουρκία, Σκόπια και δε συμμαζεύεται. Αν είχε μια στοιχειώδη ειλικρίνεια, θα παραδεχόταν τουλάχιστον - τιμώντας το ορθό μέτρο - ότι με το 'να πόδι μπορεί να πατά σε οποιαδήποτε από τις 11 ή 13 διαστάσεις επιθυμεί, αλλά με τ' άλλο πόδι πατά αναγκαστικά στην εποχή και την κοινωνία του. Όμως όχι. Ο Νίκος Λυγερός Ανήκει Στην Ανθρωπότητα - με τα πάντα κεφαλαία. Κι ενώ το 95% οποιασδήποτε κανονικής κατανομής πληθυσμού καταλαβαίνει το γενικό νόημα των λόγων του - πως, δηλαδή, ο Νίκος Λυγερός δεν αναλώνεται στους ασήμαντους σκεδασμούς της εποχικής μεταβλητότητας, αλλά είναι κυνηγός του διαχρονικού και του απόλυτου, της βαθύτερης ενότητας και συμμετρίας - εκείνος επιλέγει, ωστόσο, λόγους πομπώδεις και κανονιοφόρους, αντί για λόγους λιτούς και σαφείς. Η ακαταδάμαστη ευφυΐα του - σημειωτέον : σε μια συγκεκριμένη μονάχα κλίμακα - αντί να διαυγάζει την αληθινή του φύση, που είναι ανθρώπινη, τον οδηγεί στην οίηση, θολώνοντας και τα πλέον προφανή.
Το πόσο ψώνιο καταντά αποκαλύπτεται κι από μια άλλη σημειολογική πολλαπλότητα, πέραν δηλαδή των ειπωθέντων ήδη. Το κανάλι του στο YouTube χαρακτηρίζεται ως «Έργο Ανθρωπότητας», αλλά 99 στα 100 βίντεο παρακολουθεί κανείς την αφεντομουτσουνάρα του και τις γεωπολιτικές ευαισθησίες του, παρά την... Ανθρωπότητα. Τις αερολογίες του, σε 5 χρόνια δε θα τις θυμάται ούτε ο ίδιος, όχι να πούμε η ανθρωπότητα. Στο blog που επιμελείται κάποια Σοφία Ντρέκου, ο τίτλος είναι «Νίκος Λυγερός - Λόγοι Σοφίας». Ο ίδιος ισχυρίζεται αλλού πως παρότι ευφυής δεν είναι απαραίτητα σοφός και, με την καλή έννοια, ζηλεύει τον Αϊνστάιν που ήταν. Ωστόσο, επιτρέπει σε τρίτους να διατρανώνουν τα κάλλη και την ομορφάδα του (τα πνευματικά), ωσάν να ήταν κανάς αναγνωρισμένος γκουρού του παγκόσμιου πολιτισμού - μη χέσω. Σε μια κομψή κίνηση άμυνας, θα 'ταν δυνατό να ισχυριστεί πως η σοφία παραπέμπει απλά στο όνομα της διαχειρίστριας του blog - η οποία θα μπορούσε να λειτουργεί κι ως απλή βιτρίνα - και όλα να τελείωναν σε ένα απλό λογοπαίγνιο. Αλλά η «αρχή σοφίας» του Νίκου Λυγερού κλίνει περισσότερο προς «φόβο Κυρίου» (όπου ως Κύριος νοείται ο ίδιος), παρά προς «ονομάτων επίσκεψη». Στον μάλλον σημαντικότερο και προσωπικό ιστότοπο, όπου παρατίθενται τα Λυγέρεια Άπαντα, θα μπορούσε κανείς να θαυμάσει, επιτέλους, κάτι : την απλότητα κι ευθύτητα της λιτής, (φαινομενικά) γραμμικής παράθεσης. Αλλά ακόμα κι εδώ, θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει. Από τη μία λεπτομέρεια καταλαβαίνει κανείς πολύ περισσότερα, παρά από τα 40.676 παραθέματα. Ο Νίκος Λυγερός δεν είναι απλά ο «Νίκος Λυγερός», αλλά ο «Νίκος Λυγερός PhD»!! Ο βρωμο-χωριάτης θέλει να φτιάξει κίονα δωρικού ρυθμού, μα η αβελτερία της ψωροπερηφάνειας τον αποτρέπει απ' το ξεχορτάριασμα του εχίνου. Τούτο το PhD δεν είναι η μικρή ατέλεια που κάνει ένα πρόσωπο γοητευτικότερο, είναι το αμυδρό εκείνο ράγισμα που θα εξαναγκάσει την γυάλινη βιτρίνα σε θρύψαλα.
Αν εξαιρέσεις, λοιπόν, την έλλειψη του ειλικρινούς μέτρου και την ψευδο-ταπεινότητα, ο Λυγερός δεν παύει στιγμή να είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Το σύνολο της προηγούμενης ειρωνίας έχει στόχο ουσιαστικά το ψευδές ήθος, παρά την ευρύτητα του ανθρώπου καθαυτού. Στη γωνιά ετούτη των Opus, όρεξη να 'χει κανείς, μπορεί ν' ανακαλύψει αστείρευτη ποικιλία ιδεών, αφορμών κι ενασχολήσεων και - αν μη τι άλλο - να βγει πλουσιότερος. Διατρέχοντας τα διάφορα κείμενα, βρίσκεσαι αντιμέτωπος εξίσου με το δυσνόητο, όσο και με το απολύτως τετριμμένο κι εύκολο. Και τούτο δεν είναι μομφή, αλλά μία επιπλέον ένδειξη ότι ο καημένος Λυγερός, μ' όλη την ευφυία του, δεν είναι παρά απλός άνθρωπος, κι όχι εξωγήινος που θα οδηγήσει τον ελληνισμό πίσω στην Πόλη. Το άρθρο του για τον Βιτρούβιο άνθρωπο, στο blog της Σοφίας, δίχως να είναι αδιάφορο είναι στη τελική τόσο κοινότοπο στη διαπίστωσή του, ώστε θα μπορούσα να το είχα γράψει ακόμη κι εγώ : πρέπει να είσαι εντελώς τούβλο από τέχνη, ώστε να αγνοείς πως ο φτασμένος καλλιτέχνης, ακόμα και μικρότερου βεληνεκούς του Λεονάρντο, έχει τέτοια γνώση της ανθρώπινης ανατομίας, που σπάνια συναντάς ακόμα και σε ιατροδικαστή. Ο Λυγερός ανακάλυψε, επιτέλους, το 2018 - με αφορμή αυτό που όλοι θα περιμέναμε : ένα πέος - ότι ο επαγγελματίας ζωγράφος δε ζωγραφίζει απλά την πέτσα των σωμάτων, αλλά παλεύει με τη σκιά και την αναλογία, να αναδείξει εξίσου τις εσωτερικές εκείνες δομές που καθιστούν τα σώματα, τούτα που είναι. Μπρρράβο Νικολάκη! Χαλάλι τόσες σπουδές και PhD !!
Καταλήγοντας, διαπιστώνουμε ότι πολύ σημασία δώσαμε σε τούτο τον άνθρωπο. Παρατήστε τον ήσυχο, λοιπόν, μήπως κάποτε παρατήσει κι εκείνος εμάς. Αφήστε τον στο τραπεζάκι στη γωνίτσα, να γράφει τα λιτά του ποιηματάκια, τα οποία ενίοτε και να διαβάζετε - έχει μερικά πολύ δυνατά - και μη του δίνετε άλλο το μικρόφωνο, το σταυρό ή τη σημαία. Γιατί ετούτος ο καταπιεσμένος άνθρωπος θα κάνει εκείνο που όλοι οι καταπιεσμένοι, κοιμήσηδες και ξυπνητοί, δεν καταφέρνουν ν' αποφύγουν : περνιούνται για κάποιοι και πιάνουν ν' αυνανίζονται δημόσια, κραδαίνοντας τα σύμβολα της πρόσκαιρης εξουσίας τους. Και για να δείτε πόσο ευγενής και μεγαλόκαρδος στέκομαι, κλείνω δίχως την παραμικρή μνεία στην κατάπτυστη αρθρογραφία του, όπως ετούτο το ελάχιστο παράδειγμα αστικής ομφαλοσκόπησης, όπου λέει διάφορα χωρίς τελικά να λέει και τίποτα συγκεκριμένο, αφήνοντας ωστόσο την άκομψη σπόντα του, υπό μορφή ποιητικής κατακλείδας. Ο άνθρωπος, που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί την Ανθρωπότητα, εισάγει τεχνηέντως την έννοια του θαυμασμού, ώστε να επιτύχει μια προκατασκευασμένη υποτίμηση : να μη θαυμάζετε τον πρόσφυγα, γιατί στην ουσία είναι ρίψασπις. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα θαυμασμού. Στον πρόσφυγα αναγνωρίζεις τον άνθρωπο στον ύστατο ευτελισμό του, τον αποστερημένο από τα πάντα, τον ικέτη, ακόμα κι αν ετούτος ήταν εχθρός σου. Το ήθος απέναντί του δεν έχει να κάνει ούτε με θαυμασμό, ούτε καν με στρατηγική. Έχει να κάνει με το ήθος μιας κοινωνίας απέναντι στο πρόσωπο του ανθρώπου, ο οποίος έχει απογυμνωθεί από κάθε αξιοπρέπεια, πέραν δηλαδή του γεγονότος ότι ακόμα ζει. Μέσα σε τούτο το ψυχορράγημα κανείς δε θαυμάζει κανέναν, αναγνωρίζουμε όλοι απλά ένα κομμάτι του εαυτού μας ή ένα κομμάτι της κοινής μας μοίρας. Τις αμπελοφιλοσοφίες καλό είναι να τις αφήνουμε, για τη στιγμή που θα στέκονται, απέναντί μας, άνθρωποι που δε θα 'χουνε την ανάγκη μας, μα θα πατούν γερά στα πόδια τους. Θαρρώ είναι πιο τίμιο, έτσι.
